Het werk als schoorsteenveger is een van de oudste beroepen ter wereld. De schoorsteenveger die wij vandaag de dag kennen is gebaseerd op de schoorsteenveger die zich tweehonderd jaar geleden ontwikkelde tijdens de industriële revolutie.
In de vijftiende en zestiende eeuw in West-Europa, werden de daklijnen bekleed met trapgevels om zo de schoorsteenveger gemakkelijk toegang te geven tot de schoorsteen.
Door het toenemen van inwoners en huizen werd het beroep van schoorsteenveger steeds bekender en kwam er steeds meer respect voor de schoorsteenveger.
In 1788 werden in Engeland de eerste wetten geschreven voor het beroep als schoorsteenveger. Een schoorsteenveger mocht niet meer dan 6 leerknechten hebben en zij moesten minimaal 8 jaar oud zijn.
Na 1875 mocht een schoorsteenveger alleen zijn werk uitvoeren wanneer hij hiervoor toestemming had van de overheid. De overheid wees per district enkele schoorsteenvegers aan.
Door de toename van centrale verwarming en het verminderen van het gebruik van schoorstenen werd het beroep steeds minder aantrekkelijk. Schoorsteenvegers zijn service-gerichter gaan werken.
Vandaag de dag is schoorsteenvegen nog steeds een enerverende industrie in vele gedeeltes over de wereld. Echter, het vak is veranderd van alleen houtverbranding naar vele andere type van verwarmingsmogelijkheden.
De schoorsteenveeg met kogel wordt tot op de dag van vandaag nog steeds gebruikt, maar wordt nu aangevuld door moderne technieken zoals vacuüm, camera’s en speciaal schoorsteenveeg-gereedschap.
Moderne schoorsteenvegers zijn goed opgeleide mensen die getraind zijn om diagnoses te stellen en veilige reparaties uit te voeren in verschillende omstandigheden.